ប៊ីចេង ឬម្សៅស៊ុប ដែលបណ្តាជនខ្មែរ និងអាស៊ី ចូលចិត្តប្រើ ដើម្បីលើកតម្តើងរសជាតិម្ហូប មានឈ្មោះមិនល្អទេ។ ខ្លះថានាំឱ្យខូចសុខភាព ខ្លះថានាំឱ្យឆាប់ពុកឆ្អឹង ។ល។ និង។ល។ តើប៊ីចេងជាអ្វី ? ផលិតមកសារធាតុអ្វី ? បង្កគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាខ្លះ ចំពោះសុខភាព? ដើម្បីជម្រះចម្ងល់ និងមន្ទិល ទាំងនេះ សូមស្តាប់ប្រសាសន៍របស់លោក វិស្វករគីមី និងចំណីអាហារនៅប្រទេសបារាំង និងលោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡោ គីមសុង តាមរយៈបទសម្ភាសន៍ជាមួយនឹងអៀង សុខម៉ិញ។
អ្នកខ្លះខ្លាចរអា មិនហ៊ានភ្លក្ស ឬប្រើ អ្នកខ្លះទៀតបានដល់ចាត់ទុកប៊ីចេងថាជាឃាតករលាក់មុខទៀតផង ព្រោះសម្អាងថាការបរិភោគសារធាតុនេះ នឹងបង្កគ្រោះថ្នាក់ច្រើន។ ចុះបើវាបង្កគ្រោះថ្នាក់មែន ចុះហេតុអ្វីបានជាឧស្សាហកម្មផលិតប៊ីចេង នៅតែអាចមានដំណើរការបាន ? និងគ្មានការហាមឃាត់ដូច្នេះ ?
អ្នកដែលខ្លាចរអាប៊ីចេង ខ្លាំងជាងគេ គឺបណ្តាជនអឺរ៉ុប ឬអាមេរិក។ សម្រាប់ក្រសែភ្នែកពួកគេ ប៊ីចេងមានប្រើប្រាស់តែក្នុងចំណីអាហារ នៅអាស៊ី ដោយបណ្តាជនអាស៊ី។ អ្នកខ្លះមិនហ៊ានចូលភោជនីយដ្ឋានចិន (អាស៊ី) ក៏ព្រោះតែខ្លាច ចង់គេចនឹងប៊ីចេងនេះឯង។ ការបរិភោគអាហារដែលមានដាក់ប៊ីចេង ត្រូវបានជាប់ចោទថានឹងបង្កឱ្យអាការៈឈឺក្បាល ចង់ក្អួត រងាក់រងើ ឬបែកញើស ។ល។ និង។ល។ ក្រុមលោកខាងលិចបានដាក់ឈ្មោះអាការៈរោគបង្កឡើងដោយប៊ីចេង ថា “ជាអាការៈជំងឺហាងម្ហូបចិន” (Syndrome des restaurants chinois)។
ការប្រើប្រាស់ប៊ីចេង ក្នុងកំរិតតិចតួច ពិតជាបង្កបញ្ហាអ្វីដល់សុខភាពឡើយ ! តាមការពិតប៊ីចេង ឬម្សៅស៊ុប ជាសារធាតុគីមីម្យ៉ាង ដែលផលិតឡើងក្នុងបំណងជួយលើកតម្កើងរសជាតិម្ហូបអាហារ ឱ្យកាន់តែឆ្ងាញ់ពិសារជាប់មាត់ មានឈ្មោះជាបច្ចេកទេសថា Monosodium glutamate ឬ E261 និងស្ថិតនៅក្នុងចង្កោម សារធាតុបន្ថែមក្នុងចំណីអាហារ។
សារធាតុគីមីបន្ថែម មានច្រើនមុខយ៉ាងណាស់ ដែលគេស្គាល់ និងប្រើប្រាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដើម្បីលើករសជាតិ បន្ថែមពណ៌ឱ្យស្រស់ស្អាត ឱ្យរឹង ឱ្យទន់ ឱ្យខាប់ ឱ្យផ្អែម ឬអាចទុកបានយូរ និងថែមទាំងត្រូវបានឧស្សាហកម្មម្ហូបអាហារយកមកប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយពេញពិភពលោក មិនថានៅ អាស៊ី អាហ្វ្រិក អាមេរិក ឬអឺរ៉ុបទេ។ សារធាតុបែបនេះ ចែកជាបីប្រភេទធំៗ ៖ សារធាតុបន្ថែមធម្មជាតិ (ចម្រាញ់ចេញពីពិភពរ៉ែ រុក្ខជាតិ និងសត្វ) សារធាតុសំយោគ (ផលិតឡើង ឱ្យដូចធម្មជាតិ ព្រោះការទាញយកសារធាតុពីធម្មជាតិពិតៗមានតម្លៃខ្ពស់) និងទីបីគឺសារធាតុបន្ថែមសម្បនិម្មិត (គ្មានក្នុងធម្មជាតិតែ ជាការបង្កើតថ្មីទាំងស្រុង)។
បញ្ជីឈ្មោះសារធាតុគីមីបន្ថែមក្នុងចំណីអាហារមានវែងណាស់ និងអាចសម្គាល់បាន តាមរយៈឈ្មោះជាលេខកូដ តំណាងដោយអក្សរ E និងមានលេខនៅពីក្រោយ ឧទាហរណ៍ អឺ១០០អឺ១០១ ... ជាសារធាតុសម្រាប់ដំឡើងព៌ណ (ល័ក្ត) សារធាតុបន្ថែមសម្រាប់លើករសជាតិ ដ៏ល្បីល្បាញជាងគឺ E២៦១ ដែលគ្មានអ្វីក្រៅ ពីប៊ីចេង ជាភាសាខ្មែរនោះទេ។
ប្រសិនបើយើងយកចិត្តទុកដាក់អានព័ត៌មាន នៅលើប្រអប់ កំប៉ុង ឬដបចំណីអាហារ ផលិតក្នុងប្រទេស ឬមកពីក្រៅប្រទេស ដែលគោរពបទដ្ឋានសុខភាពចំណីអាហារ នោះលោកអ្នកនឹងឃើញ មានយ៉ាងច្រើនក្រុមពពួក E...។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអ្នកដែលគិតគូរ និងយល់ដឹងខ្លាំងអំពីបញ្ហាអនាម័យចំណីអាហារ តែងចៀសវាង មិនបរិភោគឧស្សាហកម្ម ដោយខ្លាចក្រុមនេះប្រព្រឹត្តល្មើស ឬមិនគោរពបទដ្ឋានសុខភាពត្រឹមត្រូវ ដោយងាកមកផ្តល់តម្លៃដល់អាហារ ផលិតជាលក្ខណៈគ្រួសារ ធ្វើឡើងដោយដៃរបស់សមាជិកគ្រួសារ។ ម្ហូបអាហារបើដាក់ប៊ីចេងជាក៏មានកំរិតតិចតួចដែរ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡោ គីមសុង គ្រូពេទ្យជំងឺទូទៅ ឯកទេសប្រទេសក្តៅ សូមណែនាំ និងរំលឹកជូនលោកអ្នកនាងខ្លះៗ ជាពិសេសចំពោះអ្នកមានជំងឺលើសឈាមជាប់ប្រចាំកាយ ឱ្យគិតនឹងដល់ការកំរិតបរិមាណនៃការប្រើប្រាស់ប៊ីចេង ក្នុងម្ហូប ដើម្បីចៀសវាងការបរិភោគប្រៃពេក។
ឥលូវនេះលោកអ្នកនាងបានស្គាល់និងជ្រាបហើយ អំពីសារធាតុបន្ថែមសម្រាប់ដាក់ក្នុងចំណីអាហារ។ លោកអ្នកនាងអាចបន្តទម្លាប់ ប្រើប្រាស់ប៊ីចេងជាប្រចាំរាល់ថ្ងៃទៅ ឬបញ្ឈប់សកម្មភាពនេះ ទៅតាមការពិចារណាតាមសម្រួលចុះ៕
........................................
(ប្រភព៖ វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ )
អ្នកដែលខ្លាចរអាប៊ីចេង ខ្លាំងជាងគេ គឺបណ្តាជនអឺរ៉ុប ឬអាមេរិក។ សម្រាប់ក្រសែភ្នែកពួកគេ ប៊ីចេងមានប្រើប្រាស់តែក្នុងចំណីអាហារ នៅអាស៊ី ដោយបណ្តាជនអាស៊ី។ អ្នកខ្លះមិនហ៊ានចូលភោជនីយដ្ឋានចិន (អាស៊ី) ក៏ព្រោះតែខ្លាច ចង់គេចនឹងប៊ីចេងនេះឯង។ ការបរិភោគអាហារដែលមានដាក់ប៊ីចេង ត្រូវបានជាប់ចោទថានឹងបង្កឱ្យអាការៈឈឺក្បាល ចង់ក្អួត រងាក់រងើ ឬបែកញើស ។ល។ និង។ល។ ក្រុមលោកខាងលិចបានដាក់ឈ្មោះអាការៈរោគបង្កឡើងដោយប៊ីចេង ថា “ជាអាការៈជំងឺហាងម្ហូបចិន” (Syndrome des restaurants chinois)។
ការប្រើប្រាស់ប៊ីចេង ក្នុងកំរិតតិចតួច ពិតជាបង្កបញ្ហាអ្វីដល់សុខភាពឡើយ ! តាមការពិតប៊ីចេង ឬម្សៅស៊ុប ជាសារធាតុគីមីម្យ៉ាង ដែលផលិតឡើងក្នុងបំណងជួយលើកតម្កើងរសជាតិម្ហូបអាហារ ឱ្យកាន់តែឆ្ងាញ់ពិសារជាប់មាត់ មានឈ្មោះជាបច្ចេកទេសថា Monosodium glutamate ឬ E261 និងស្ថិតនៅក្នុងចង្កោម សារធាតុបន្ថែមក្នុងចំណីអាហារ។
សារធាតុគីមីបន្ថែម មានច្រើនមុខយ៉ាងណាស់ ដែលគេស្គាល់ និងប្រើប្រាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដើម្បីលើករសជាតិ បន្ថែមពណ៌ឱ្យស្រស់ស្អាត ឱ្យរឹង ឱ្យទន់ ឱ្យខាប់ ឱ្យផ្អែម ឬអាចទុកបានយូរ និងថែមទាំងត្រូវបានឧស្សាហកម្មម្ហូបអាហារយកមកប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយពេញពិភពលោក មិនថានៅ អាស៊ី អាហ្វ្រិក អាមេរិក ឬអឺរ៉ុបទេ។ សារធាតុបែបនេះ ចែកជាបីប្រភេទធំៗ ៖ សារធាតុបន្ថែមធម្មជាតិ (ចម្រាញ់ចេញពីពិភពរ៉ែ រុក្ខជាតិ និងសត្វ) សារធាតុសំយោគ (ផលិតឡើង ឱ្យដូចធម្មជាតិ ព្រោះការទាញយកសារធាតុពីធម្មជាតិពិតៗមានតម្លៃខ្ពស់) និងទីបីគឺសារធាតុបន្ថែមសម្បនិម្មិត (គ្មានក្នុងធម្មជាតិតែ ជាការបង្កើតថ្មីទាំងស្រុង)។
បញ្ជីឈ្មោះសារធាតុគីមីបន្ថែមក្នុងចំណីអាហារមានវែងណាស់ និងអាចសម្គាល់បាន តាមរយៈឈ្មោះជាលេខកូដ តំណាងដោយអក្សរ E និងមានលេខនៅពីក្រោយ ឧទាហរណ៍ អឺ១០០អឺ១០១ ... ជាសារធាតុសម្រាប់ដំឡើងព៌ណ (ល័ក្ត) សារធាតុបន្ថែមសម្រាប់លើករសជាតិ ដ៏ល្បីល្បាញជាងគឺ E២៦១ ដែលគ្មានអ្វីក្រៅ ពីប៊ីចេង ជាភាសាខ្មែរនោះទេ។
ប្រសិនបើយើងយកចិត្តទុកដាក់អានព័ត៌មាន នៅលើប្រអប់ កំប៉ុង ឬដបចំណីអាហារ ផលិតក្នុងប្រទេស ឬមកពីក្រៅប្រទេស ដែលគោរពបទដ្ឋានសុខភាពចំណីអាហារ នោះលោកអ្នកនឹងឃើញ មានយ៉ាងច្រើនក្រុមពពួក E...។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអ្នកដែលគិតគូរ និងយល់ដឹងខ្លាំងអំពីបញ្ហាអនាម័យចំណីអាហារ តែងចៀសវាង មិនបរិភោគឧស្សាហកម្ម ដោយខ្លាចក្រុមនេះប្រព្រឹត្តល្មើស ឬមិនគោរពបទដ្ឋានសុខភាពត្រឹមត្រូវ ដោយងាកមកផ្តល់តម្លៃដល់អាហារ ផលិតជាលក្ខណៈគ្រួសារ ធ្វើឡើងដោយដៃរបស់សមាជិកគ្រួសារ។ ម្ហូបអាហារបើដាក់ប៊ីចេងជាក៏មានកំរិតតិចតួចដែរ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡោ គីមសុង គ្រូពេទ្យជំងឺទូទៅ ឯកទេសប្រទេសក្តៅ សូមណែនាំ និងរំលឹកជូនលោកអ្នកនាងខ្លះៗ ជាពិសេសចំពោះអ្នកមានជំងឺលើសឈាមជាប់ប្រចាំកាយ ឱ្យគិតនឹងដល់ការកំរិតបរិមាណនៃការប្រើប្រាស់ប៊ីចេង ក្នុងម្ហូប ដើម្បីចៀសវាងការបរិភោគប្រៃពេក។
ឥលូវនេះលោកអ្នកនាងបានស្គាល់និងជ្រាបហើយ អំពីសារធាតុបន្ថែមសម្រាប់ដាក់ក្នុងចំណីអាហារ។ លោកអ្នកនាងអាចបន្តទម្លាប់ ប្រើប្រាស់ប៊ីចេងជាប្រចាំរាល់ថ្ងៃទៅ ឬបញ្ឈប់សកម្មភាពនេះ ទៅតាមការពិចារណាតាមសម្រួលចុះ៕
........................................
(ប្រភព៖ វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ )
